Bilet aldığımız sırada oğlum; - " Bu filmi yalnız izlemek istiyorum, sanırım o kadar büyüdüm anne ". dedi.
Bu hoşuma gitti tabii, her ne kadar bu animasyon filmi izleme fırsatını kaçırsam da önemli olan onun kendine yetebilmesiydi benim için.
Böylelikle oğlumla aramızda yeni bir dönem başladı.
Onunla üç yaşından beri sinema ve tiyatroya giden ben; artık oğluma sinemada eşlik etmeyebilirdim.
Büyümelerini ve kendilerine güven duymalarını görmek özel bir duygu. ( Benim gibi koruyucu ve kontrol delisi - hatta ben izninizle KONTROL DELİSİ yerine MANYAK falan demek istiyorum kendime- bir anne için inanın çok takdire şayan bir durum bu:)).
Biliyorum, ne kadar rahat davranırsam çocuğun öz güveni o kadar çok gelişir; ama tuhaf bir duygu bu annelik; yaşı kaç olursa olsun bir anne çocuğu ile birlikte büyüyor bence.
Neyse, onu sinemada bıraktıktan sonra en sevdiğim şeyi yapıp; Remzi Kitap Evi'ne girdim.
Kitaplar arasında bir süre kaybolduktan sonra uzun zamandır okumak istediğim Selçuk Altun'un Bizans Sultanı'nı aldım.
Oğlumu beklerken okumaya başladım, oğlum sinemadan çıktığında ben 50. sayfaya gelmiştim. Bizans Sultanı'na bayıldım. Okumayanlara tavsiye ederim.
Aslında dün gece Eva Luna'ya başlamıştım ama İsabel Allende'ciğim sever beni bu kadar beklemiş; bir kitap arası daha bekleyebilir herhalde .
3 yorum:
Yeni bir dönem başlatmış gerçekten oğlun,baksana kendi izleyebilirmiş artık :)
Süper...
Yaa Özlemcim, çok çabuk büyümesinler yahu:))) Benim ki geçenlerde bana ''bundan sonra sonsuza kadar dudaktan öpüşmek yok'' dedi, yıkıldım.İlk doğduğunda uykusuzluktan muzdarip bir şekilde ne zaman büyüyecek diye düşünürken, şimdi zamanı yakalamak ne mümkün?
Sevgiler
çocukların kendi ayakları üzerinde durabilme kabiliyetleri olduğuna anneler pek inanmıyor :)))
buna ben de dahilim
çocuklardan öğreneceğimiz çok şey var şekerim :)))
Yorum Gönder