ZAMAN

Aslında anneler günü ile ilgili bir fotoğraf arıyordum.
Zaman zaman eski fotoğraflara bakmak iyi gelir bana .
Geçmişe özlem ve bugün arasında gider gelirim ve bugün  yaşadıklarımın da birgün anıya dönüşeceğini kendime hatırlatırım. 
Annemle ve kendimle ilgili fotoğraflara bakarken karşıma bu fotoğraf çıktı. 
Arkasına baktığımda 1953 yılını gördüm.
Annem ve babam henüz nişanlılar demek ki ve annem yirmi yaşında bile değil.  Oğlumun şimdiki yaşından sadece birkaç yıl büyük.
İnsanın annesinin kendinden küçük olmasını sadece fotograflar sağlıyor sanırım.  Bu fotoğrafa göre annem benim çocuğum gibi. 

Ve zaman . Nasıl da izahı zor bir kavram.  O altmışbeş yıl ne ara geçmiş ?
İnanmak mümkün değil .
Belki de dün ve yarın yok sadece bugün var .

Annem o zamanlar neler hissetti acaba ? Babamla ne hayaller kurdu? Gelecek beklentisi nelerdi ? Hiç bilmiyorum.  Ketum kadındı anlatmazdı hiç . Onun duygularını hiç bilemedim .

Bildiğim tek şey zamanın hatta anların değerini bilmek.  Hiçbir şey kalıcı değil çünkü . Zaman kadar uçucu bir kavram var mı acaba ?

Bir fotoğraf nerelere götürdü beni ?
İşi gücü bıraktım duygularmı bloguma yazdım .

KALBİMİN CEBİNDE ...

Şimdi geriye dönüp baktığımda çocukken pek çok şeyi bir şölen tadında yaşadığımı fark ediyorum.

Ramazanın gelişi için yapılan hazırlıklar, sahur ve iftar sofraları, bayram öncesi hazırlıklar ...

Artık hepsi anıya dönüşse de benim için halen çok değerliler.

HIDIRELLEZ de öyle .

Çocukluğumda anneannem illaki hıdırellez gecesi bahçedeki gül ağacının dibine dileklerini koyar sonra da bize toprak altında beklemiş kağıda sarılı minik bozuk paralar verirdi. 

Hiç üşenmez gece sabaha dönmeden dilek kâğıtlarını alır, zaten eve çok yakın olan deniz kıyısına komşuları ile  gider minik kağıtları denize atarlardı.

Henüz okula gitmeyen bir çocuk olarak ben ateşten atlama kısmını pek severdim.

Biraz korkar çoklukla eğlenirdim.

Yıllar sonra eşimle kendi gayretlerimizle aldığımız evimizi ve evin  bahçesini sevme nedenimin tamamen mutlu çocukluk anılarımla bir ilgisi mutlaka olmalı .

İnsan çocukken  çoğu şeyin farkına varamıyor.
Meğer anılarımız ne kadar değerliymiş ve bugünkü aklımla  anneannemden öğrenecek daha ne  çok şey varmış.

Neyse yine de şanslıyım aslında,
o zamanlardan geriye birsey kalmasa da kalbimin ceplerinde anılarım var ...