Öğrenciyim İstanbul'dan ve ailemden ilk ayrılışım. Aklıma estikçe otobüse atlayıp İstanbul'a gidiyorum. Öyle böyle değil ama; ciddi ciddi Antalya - İstanbul arası günlük sefer yapıyorum !!
Bir de bizimkilere haber vermeme gibi bir huy edinmişim. Sürpriiiz diye karşılarına çıkıyorum, annem sevinçten ağlıyor, babam şaşırıyor, kız kardeşim mutlu oluyor falan filan.
Yine bir kış günü. Ocak sonu olmalı, ya da şubat başı.
Aklıma esiyor; kimseye haber vermeden İstanbul'a gidiyorum. Otobüs akşam saat dokuzda hareket ediyor. Hava soğuk ...
Afyon'u geçiyoruz, Sandıklı'ya doğru ilerliyoruz. Afyon'da mola vermişiz. Afyon zehir gibi; soğuk içime işliyor, burnumun ucu buz tutmak üzere; otobüse zor atıyorum kendimi.
Fakat Sandıklı'dan sonra bizim otobüs bir sisin içine giriyor ki; sormayın gitsin.
Otobüs sisin içinde kayboluyor. İki tane şoför var bir de muavin hepsi çok tedirgin.
Şoför otobüsü mümkün olduğunca ağır kullanıyor.
Koltuğu şoförün arkasından almışım. Aslında en sevmediğim yer ama yapacak bir şey yok.
Yanımda bir kız oturuyor. Kız Bucak'tan sonra uyumaya başlıyor; ben sisin içinde kaybolmuşum. Otobüs sanki hayalet otobüs olmuş. Kızın horul horul uyuması sinirime dokunuyor.
Otobüs yola devam ediyor sis geçmiyor. Afyon'un insanın canını acıtan soğuğuna razı oluyorum.
Aklıma türlü türlü senaryolar geliyor.
Annemlerin yola çıktığımdan haberleri yok. Bir kaza falan olsa, kimse nerede olduğumu bilmiyor.
Al sana sürprizin hası hadi bakalım falan diyorum kendi kendime.
Elime kitap almışım, yandaki kız horul horul uyuduğu için kitap falan da okuyamıyorum.
- Ne güzel eskiden yolculuklarda kitap okurdum, şimdi asla okuyamıyorum . -
Sis Sandıklı'dan Adapazarı'na kadar devam etti. Adapazarı'nı geçtikten sonra dağıldı. Bende korku sabaha kadar dağları bekledi tabii.
Neyse sağ salim İstanbul'a indik. Harem'e vardığımızda otobüsten inince toprağı öpüyordum neredeyse !!!!
İstanbul'da sis falan yoktu çok şükür. Her zaman yaptığımı yaptım. Rıhtım'dan Moda'daki evimize kadar yürüdüm.
Eve geldiğimde bizimkilere sürpriz falan yapamadım; çünkü zaten babam amcamı arayıp benim İstanbul'a gelmekte olduğumu öğrenmiş. Annemle sabaha kadar beni beklemişler. Bu kışta kıyamette
ikide bir gelme be kızım seni çok merak ediyoruz diye laf ettiler bir de...
O zamandan beri; sisli havadan ürkerim. Dilerim ben bu yazıyı yayınlarken İstanbul'daki sis de dağılmış olur...
