HAVALI RUH HALLERİ

Tuhaf bir hava var Antalya'da bu gün.
Gökyüzü gri, deniz ondan da gri.

Yağmur küçük bir çocuğun içini çeke çeke, sessizce ağlaması gibi yağıyor .


Yakışmıyor güneşin terk etmediği şehre bu hava.

Soğuk da var üstelik.
Antalya değil de Kuzey Avrupa ülkelerinden birindeyim sanki.

Yağmuru sevsem de, galiba arada bir güneşi görmem lazım.

İçine kapanık insanlar gibi oluyorum puslu, gri havalarda.
Kaplumbağa gibi kabuğuma çekilmek istiyorum, hani utanmasam kış uykusuna yatacağım; gerçekten abartmıyorum.

Böyle anlarda içimdeki kendinle barışık Polyanna kılıklı  küçük kız çıkıveriyor ortaya.



" Hadi diyor bana, demle çayını, aç panjurunu geç pencerenin önüne, izle yağmuru, izle kocaman caddeyi.
gazeteni kitabını oku pencerenin önünde o anın keyfini çıkar. Evin işlerini falan boş ver, onlar hiç bitmez zaten.  "

Peki diyorum ona gülümseyerek, yapıyorum dediklerini; iyi de geliyor.
Ihlamur çayı boğazımı yumuşatıyor, Nazlı Eray'ın anıları bir İstanbul'a bir Ankara'ya götürüyor beni.
Bu iki şehri çok özlediğimi hissediyorum yeniden.

Az sonra oğlum okuldan gelecekmiş, akşama ders varmış, sınav yapacakmışım kimin umrunda?

İçimdeki Polyanna kılıklı kız, bitki çayım ve kitaplarım keyif yapıyoruz hep beraber...
Açtığım panjurdan ruhuma hava doluyor.

Ruhum havalandıkça kendime geliyorum.
Ben bu küçük kızı seviyorum ...