YAZIK' TAN BAŞKA !!!!

Okumakta olduğunuz yazıyı yayına verip vermemekte çok tereddüt ettim, İstanbul sele teslim olmuşken, Antalya dışında olduğumdan, yazmakta geç kaldığımı düşündüm. Televizyonda hâlâ bu konuyla ilgili haberleri görünce dayanamadım.
İşte altı yıl öncesinden gelen bir başka yağmur felaketi yazısı, bakalım neler değişmiş bu ülkede altı yılın içinde?

Kime kızmak lazım şimdi. Yağmura mı, insana mı?

Kimi suçlamak lazım?

Boğucu sıcakların ardından gelen, gelirken de beraberinde o şiddetli yağmurlarını da getiren sonbaharı mı, yoksa ısrarla, inatla yaşadığı o büyük Marmara Depremi'nden bile ders almayarak, can güvenliğini hiçe sayarak bina inşa edenleri mi?

Kimin için üzülmek lazım? Her şeyin görmezden gelindiği bir ülkede yaşayan, başına gelenlere üç gün ağlayıp dördüncü gün susan insanların geleceğine mi, yoksa üç yaşında yaşama hakkının Antalya'da bir alışveriş merkezinin çatısının çökmesiyle elinden alındığı sarı saçlı Merve'ye mi?

Ne hortum, ne tayfun ne boraydı iki gün önce Antalya'da yaşanan, sadece Antalya'nın sonbahar ve kış aylarında sıklıkla yaşadığı, Antalya'lıların da alışkın olduğu fırtınalarından biriydi ve koskoca bir alışveriş merkezinin çatısının çökmesine, orada ailesiyle alışveriş yapan olan bitenden habersiz masum bir kız çocuğunun hayatını kaybetmesine neden oldu.

Biz ne yaptık?

Tüm televizyon kanallarının haberlerinde izledik, gazetelerde okuduk, üç yaşındaki Merve'ye ağladık, yağmura mı, fırtınaya mı, binayı inşa edenlere mi kime kızacağımızı bilemedik, aklımız karıştı, yüreğimiz burkuldu ve ''yine'' sustuk. Ya konuşmayı beceremediğimizden ya da konuştuğumuz her şey suç sayılabileceği için sustuk. Susmanın çözüm olmadığını bilerek. Üstelik o alışveriş merkezinde çocuklarımızla bizim de olabileceğimizi var sayarak.

Milletçe el ele tutuşma zamanıdır şimdi. Yattığımız uykudan uyanmamız gerek. Silkinip kendimize gelmemiz gerek.

Bir alışveriş merkezinde bile can güvenliğimiz yoksa eğer; duyarsız kalmadan uzun uzun düşünmemiz ve çözüm üretmemiz gerek, bizi susturmak isteyenlere inat gerekirse sesimiz kısılana kadar bağırmamız gerek.

Başka Merve 'lerin, annelerin, babaların yüreği yanmadan.


*****

Altı yıl önce yeni anne olduğumda çok etkilemişti beni şimdi aramızda olamayan Merve’nin başına gelenler.

İşte tam da bu yüzden altı yıl sonra İstanbul’da yaşananları tarifsiz bir kederle izliyorum.

Demek yıllardır değişen hiç bir şey yok bu ülkede, demek kimse el ele tutuşmayı ve sesini duyurmayı becerememiş, hatta birinin yere düşmesini fırsat bilecek hallere düşmüş, yağma insanların yaşam biçimi olmuş.

Elimde avucumda hiçbir şey kalmasa da, yüreğimin ceplerinde insanlığım vardır benim, ne kadar tüketsem de bitiremediğim.

Bu yüzden şaşkınım olup bitenlere.

Ne sorabilirim kendime bu durumda?

Diyelim ki soracak soru buldum, yanıtım ne olabilir yaşadıklarımıza?

Kocaman bir YAZIK’ tan başka !!!!!!