Mahallenin en yaramaz çocukları yüzünden, mahalledeki komşu teyze ya da amcalardan biri tarafından elimizden en sevdiğim, peşinden koştuğum topum alınmış gibi hissediyorum kendimi.
Ne kötü.
Bir de üstüne üstlük hastalık halleriyle uğraşıyorum.
Canım oğlum havada dolaşan virüslere daha fazla karşı koyamadı iki günfür hasta .
Neyse tedavisini yaptık şu an iyi, ben gece nöbetine kaldığım için uyku modunda geziyorum tabii..
Tuhaf bir durumdayım bloglar kapatıldığından beri.
Çok şey yazmak istiyorum, hiç bir şey yazmak gelmiyor içimden.
Haksız yere cezalandırıldığım çocukluk günlerimi düşünüyorum nedense.
Haksızlığa uğramak, ceza almak çocuğa özgü bir yaptırım değilmiş meğer:))
Çığlık atasım geliyor " Heeeeey, yok artık daha neler? Bloguma dokunma, beni kimse kısıtlayamaz " diye . . .
2 yorum:
canım çok geçmiş olsun ufaklık için ...hem yazmayı okumayı paylaşmayı bırakmıyoruz hep burdayız sakın ha merak ederim özlerim:) sevgiler güzel haftalar canım...
Sağol Burcu'cum, halen hasta biliyor musun bu gün de gitmedi okula.
Yazmak bu kadar yaşam biçimi haline gelmişken gitmeyeceğiz elbette.
Umarım düzelir bu durum.
Sevgiler canım, senin de haftan güzel geçsin:)
Yorum Gönder