ZAMAN GERİ AKSAYDI

Zamanı geriye götürebilseydim; çok değil altı yıl kadar eminim ki annelik konusunda bambaşka biri olurdum, daha değişik davranırdım.

Neler mi yapardım?

İşte ilk aklıma gelenler :

1- Loğusalığın keyfini doya doya çıkarır, hastaneden çıkar çıkmaz ayaklanmazdım.

2- Loğusa iken her kafadan çıkan gereksiz insan sesleri ile sinirlerimi bozmaz, daha rahat davranırdım.

3- Oğlumun çok daha uzun süre anne sütü almasını sağlamak için daha da sabırlı olurdum

4- Bebeğimde gördüğüm her şeyi abartıp ikide bir doktora koşmaz, kendime de hayatı dar etmezdim.

5- 0 – 3 yaş arası uzmanların saldırganlık dönemi dedikleri dönemi yaşarken, daha sakin olurdum.

6- Yemek yemesi konusunda çok ısrar eden bir anne olmamakla birlikte, en azından oğluma sabah uyanır uyanmaz kahvaltı yapması konusunda baskı yapmazdım. Bu durum onun kahvaltıdan soğumasına neden oldu ve ben yıllar sonra anladım ki, oğlum uyanır uyanmaz bir şey yemeyi sevmiyor. Tabii şimdi işler daha yolunda.

7- Okul öncesi eğitim kurumuna gönderirken daha titiz davranırdım. Zaman içinde şunu anladım; okul öncesi kurumun isim yapması değil, çocuğun o kurumu ve öğretmenlerini sevmesi önemli.

8- Tuvalet eğitimine daha erken başlar, küçük kazalara daha sabırlı olurdum.

Anne olmanın yaşla değil tecrübe ile ilgili olduğunu da yaşayarak öğreniyor insan.

Peki bu yazının ana fikri ne?

Bebeklik dönemi çok çabuk geçiyor, çocuklar hızla büyüyor.

Bebeklik dönemlerinde yaşanan sorunların yerine daha farklıları geliyor.

Zaman bizi ezercesine geçip gidiyor.

Hiçbir şeyi dert etmeden yaşadığımız anın keyfini çıkartmak gerek.