EVDEKİ MİNİK CAN

Evimize  geçen yaz ağustos ayında geldi.

Tarçın rengi ve beyaz  tüyleri vardı. Minik bir yavruydu

Tavşan desen değil, sincap değil, hampster cinsi bir şeymiş.

Sağlıklı beslenmesi dikkatimi çekti. Sürekli maydonoz, marul, tatlı çarliston biber yiyor bir de kendine özel bir maması var o kadar. Ben ki on bir yıldır insan yavrusu oğlumu sebzeye alıştıramamışım; bu yavruyu görünce utandım valla.

Kısa sürede bizim evin ikinci çocuğu oldu. Bana ikinci  erkek çocuk, oğluma da kardeş gibi oldu.
 Biz oğlumun hayvan sevgisi yüzünden, bu güne kadar evde beslenebilecek her hayvanı beslediğimizden buna da alışmak zor olmadı.

Geçen günlerin birinde durgunlaştı bizimki.

Oturduğu yerden kalkmıyor, kaşınıyor tuhaf haller. Bir de baktık ki poposunda yaralar var. Ne yapalım diye düşünürken veterinere götürdük. Veteriner ensesinden sürülen bir ilaç verdi. İlacı kullanır kullanmaz kendine geldi . Eskisi gibi yuvasının içinde oynamaya başladı, sağlıklı beslenmesine devam ediyor şimdilik, tedaviye devam etmek lazım tabii.

Durup dururken niye bunu yazmak geldi aklıma biliyor musunuz? Can ne kadar tatlı ve değerli? Küçücük bir hayvanı bile etkiliyor ufacık bir hastalık ve dışarıda hasta kişilikli birileri bir başkasının canını elinden alabiliyor . Buna masumca ve çocukça oynanan kartopu, ya da sapık ruhlu zihniyetler neden olabiliyor. Doğadaki tüm canlılardan daha mı ucuzladı ne insan hayatı?

Bu gün okuduğum bir yazıdan alıntı ile bitireyim bari bizim miniğin yazısını ;

" Doğruyu bulamayız. Doğru boş bir çerçevedir. İçini herkes kendine göre doldurur. Onun için güzelden başlamak gerek . Güzel doğrudan önce gelir... "