Bir kaç gün öncesinde, oğlumun civciv sevdası yüzünden eve aldığımız civcivlerin annesizlikten ölmesine üzüldüğümü yazmıştım. Annesiz büyüyen bir canlıya dayanamıyorum çünkü.
Salı gününden beri sıkıntım, üzüntüm kömür karası.
Yanarak karbon monoksit gazından zehirlenerek gidenlere mi, geride kalan ailelerine mi, babasız büyüyecek çocuklara mı, 15 yaşında yedi yüz elli bin liraya talim etmek için yerin yedi kat dibinde çalışmak zorunda kalan çocuğa mı üzüleyim bilmiyorum?
Acılarımızı yaşamımıza katık etmiş bir ulusuz biz.
Tek dileğim; unutmayalım ne olur. Balık hafızamıza yenilmeyelim.
Yaşananlar tarihe kömür karası olarak geçecek.
Acı ve özlem birbirine karışacak yine.
Güzel yurdum sabır !!!!
3 yorum:
Acı o kadar büyük ki Özlemcim
ama bu ülkenin bir gerçeği var unutmak, unutuluyor. Toplu katliamlar çok yaşandı bu ülkede :(
Yürekllerdeki yangın sadece evlere düşen ateşlerde kalıyor.
sorumlular yeterli önlemler almaya zorlanmazsa daha çok yaşarız bu tip facialar, artık bize bi şey olmaz zihniyetimizi birkenara koyup, kuralları sadece koyan değil uygulayan insanlar olmalıyız.
Sabır....
Üzgün anne
Yorum Gönder