RÜYA

9 Ocak gecesini 10 Ocağa bağlayan sabaha karşı tuhaf bir rüya gördüm.

Ailecek evdeyiz. Annem babam, kardeşim kardeşimin çocukları oğlum.

Evde alışılmadık bir hareket var. Hepimiz telaş içindeyiz.

Bu telaş arasında gümmmmmm diye bir ses duyuyorum.

Öyle bir gürültü ki sanki biri yüksek bir yerden  düşmüş gibi. Sesin şiddetiyle uykumda sıçrayarak uyanıyorum.

Evimiz cadde üzeri olduğu için acaba kaza mı oldu diye etrafa bakınıyorum ama değil, o ses rüyamdan geliyor ve tekrar uykuya dalıyorum.

Bu sefer rüyamda hiç tanımadığım bir ses duyuyorum; ses bana " baban ölüyor  bunun için az önceki rüyayı gördün " diyor. Yine uyanıyorum; ürperiyorum ve sabaha kadar uyumuyorum.

Sabah erkenden hastaneye gidiyorum. Babamı görmek için.
Yanına giriyorum. Solunum makinesine bağlı, uyuyor.

Uyurken bile derin derin nefes alıyor sanki koşmuş da çok yorulmuş gibi. Durumu çok kötü görünüyor.

 Ellerini tutuyorum. Sesleniyorum sesimi duyuyor gözlerini hafifçe açıyor ve tekrar kapatıyor.
Elimi alnına koyuyorum, saçlarını okşuyorum, ateşi var gibi. Yoğun bakım bakım odasında olduğumuzdan doktor ve hemşireler çok titiz, onlara belli etmeden babamı öpüyorum. Çünkü biliyorum bu onunla son görüşmemiz.

Yanından ayrılıyorum. Ağlıyorum. Eve geliyorum, anneme, kardeşime hiç bir şey söylemiyorum. Eşime anlatıyorum sadece. Çok kötü babam diyorum; her şeye hazırlıklı olalım diyorum.

11 Ocak'ı 12 ocak'a bağlayan gece saat 01.30'da eşimin telefonu çalıyor. Hastaneden arıyorlar, hastanızın durumu iyi değil diyorlar.
Gecenin bir vakti hastaneye gitsem annem ve oğluma o saatte ne söyleceğim?

Eşim koşa koşa hastaneye gidiyor. Ben de ardından babama bildiğim bütün duaları okuyorum. Eşim hastaneye giderken babam da bu dünyadan gidiyor.

Kaç yaşında olursak olalım anne ve baba kaybı çok farklı bir duygu.
Ben artık babamın küçük kızı değilim. Onun gidişiyle büyüdüm. Babişkommm diyeceğim, sarılacağım biri de yok.

Onu hep iyi anılarla hatırlıyorum. Çocukluğumdan kalma bir şiir vardı. O zamanlar çok severdim. Kimindir, nereden alıntıdır bilmiyorum :
" Sararan çimenlerin yeşilliğini solan çiçeklerin güzelliğini hiç bir şey geri getiremez.
Her şeye rağmen hayat üzülmeye değmez.
Yas tutmak yok,
Anılarımızla güçlüyüz artık ..."

Aslında bu aralar anılara bile tutunamıyorum. Belki acı daha çok yeni belki zamanla hafifleyecek bilemiyorum.

Rüyamın bu kadar hızlı çıkmasına içerliyorum. O günden beri de rüya görmedim zaten.

Babam gittikten sonra çok düşünür oldum. Acaba hangisi gerçek ÖLÜM mü, HAYAT mı ?