DOĞUM GÜNÜ ...

Bu pırıl pırıl güneşli kış gününün içinde, mayıstan kopartılıp ocak ayı takvimine yapışmış bir günü yaşarken; kırkbeş yıl öncesini düşünüyorum; karlar altındaki İstanbul'u.

Takvimler 6 ocak' ı gösteriyor, günlerden cumartesi.

Bir kadın doğum telaşı içinde hastaneye yatıyor; bir adam telaş içinde iş yerinden izin alıyor, hastaneye koşuyor. Eldiven takmamış, elleri mosmor olmuş. Olsun adam asker, alışkın soğuğa bir şey olmaz ona. Baba olacak ya hiç birşey umrunda değil zaten .

Yaşlı bir kadın karlara bata çıka kızının yanına hastaneye koşmuş. O  hep çocuklarının, sonra da torunlarının  yanında olmuş. Doğacak bebek onun en sevdiği torunlarından biri olacakmış; bundan henüz  kimsenin haberi yokmuş.

Saçlarına yıllar önce karlar yağmış yaşlı bir adam; - karlara bata çıka hastaneye koşan kadının eşi - ;  evde tek başına. Yalnız kalmamalı oysa.
Bir kaç ay önce ciddi bir kalp krizi geçirmiş, neyse iyi şimdi, eve bebek gelecek ya, dede olacak ya;  onun telaşında o da ...

Sonunda beklenen bebek geliyor.
Bir kız bebek bu. Kapkara  çirkin bir şey ve sürekli ağlıyor. 53 cm doğmuş; uzun boylu olacak diyor hemşireler; yanılmıyorlar.

Sonrası bildik hikaye. Eve dönüş, bebeğin büyümesine tanık olmak falan filan.

****
Neyse iyi ki doğmuşum ben. Kara değilim rengim açılmış; açılmasa ne gam zaten, ne güzeldir esmer olmak .

Ve mutluyum. Dünyaya gelmekten, yaşıyor olmaktan, nefes alıp vermekten.
Hayatın bana verdiklerinden, sevdiğim bir ailenin içine doğmaktan; yıllar sonra kendim aile kurmaktan, anne olmaktan mutluyum.

Mutluluk nedenlerim o kadar çok ki.
Sıkıntılarım olmadı mı bunca yıl? Oldu elbet, saymakla bitmez.
Hayatımın gri renklerini pembeye dönüştürmekle geçti ömrüm.
Bence asıl olan da bu; hayatın satır aralarından mutluluğu çekip çıkartmak ...