GİDİYORUM...

Eşyalarını topladı.
Hiç bu kadar kararlı hissetmemişti kendini.

Valizin içine kıyafetlerini gelişi güzel yerleştirdi.

Öfkesine hakim olamıyordu. İçinden bir ses avaz avaz bağırmak istiyordu. Bir başka ses neşeli şarkılar söylemek istiyordu.

Kurtuluyordu işte, bu evden, beş yıldır çektiği bu eziyetten.

Yanlış mı yapıyorum diye hiç sorgulamadı bile kendini ve sonra “ Bendeki kredisini tüketti zaten “ diye düşündü.
Eve geldiğinde O’nu bulamayacaktı.
Sessiz sedasız gitmiş olacaktı hayatından.

Kaçmak değildi bu.
Dün akşam tüm aklından geçenleri bir bir söylemişti O’na “ Akşam eve geldiğinde ben olmayacağım, GİDİYORUM” diyerek bitirmişti cümlesini.

O ne yapmıştı peki? Her zamanki yüz ifadesiyle “ Hadi canım sen de “ demişti “ Gidemezsin sen nerede sen de o yürek? Yüzüne bakıp gülmüştü bir de o alaycı gülümsemesiyle.

O anı tekrar yaşamak acıttı canını.

Şimdi bunları düşünmenin sırası değildi.
Önce izini kaybettirmeliydi. Hemen ardından vakit kaybetmeden harekete geçip boşanma davası açmalıydı.

Çocuklarının olmayışı çok büyük avantajdı.” Çocuğum olsa bu kadar kararlı olur muydum?” diye sordu kendine.
Sonra “Her akşam kumar masasından kalkamayan bir adama çocukla da çocuksuz da katlanılmaz” diye yanıtladı kendini.

Valizi elindeydi. Kapıdan çıktı. Arabasına bindi.

Kimse görmemişti apartmandan çıkışını.
Yeni bir sayfa açılıyordu bu sabah hayatında.

Aşk, sevgi bir yere kadarmış demek ki diye düşündü. Bu gözlerinin dolmasına neden oldu.

Arabayı çalıştırdı, aslında ne yapacağını, nereye gideceğini kendi de bilmiyordu.
“Yok, duygularıma yenilmeyeceğim bu sefer” diye uyardı kendini

Bildiği tek şey kararlı oluşuydu ve bu O’na ummadığı bir güç veriyordu.

Hayat O’ nundu ve devam ediyordu.