HAYATA TUTUNMA ÇABALARI

Yaklaşık bir aydır sabah erken kalkıyorum .

Kayınvalidem hasta, onun kontrolleri için hastanede alıyoruz soluğu.

Ailenin sağlıktan sorumlu üyesi olarak iş başındayım mecburen.

Her ne kadar hastane koridorları bana annem ve babamın son zamanlarını hatırlatsa da pandemi koşullarının varlığı, hastenede çift maske takmak zorunda olmak ve bu yüzden gözlük camlarımın buharlanmasına söylenmem, pandemiye rağmen insanların hastalıklarının bitmemesi onları  unutturuyor .

Sağlık öyle önemli ki her şey basit bir rutin kontrolle başladı .

Tahliller, mr lar, tomografiler sonunda mesanede tümör olduğu tespit edildi ve ameliyat kaçınılmaz oldu.

Yine ameliyat hazırlıkları sırasında bu sefer de şah damarlarında yüzde 60 tıkanıklık tespit ettiler . Riskli bir ameliyata  gireceğini öyle alıştıra alıştıra değil; pat diye de söyledi valla doktorlar . 

Dedim ki teker teker gelin bu ne ? 

Zor günler bekliyor bizi atlatacağız inşallah .

Ben enseyi karartmadan  günlük hayatıma devam ediyorum.

Rutin yürüyüşlerimi hastaneden eve kadar yürüyerek gidip gelerek yapıyorum mesela  .

Örgü ve kitap vazgeçilmezim her zaman olduğu gibi .

🌻🧶📖 

Sevdiğim bir  arkadaşıma ördüğüm bir bluz var elimde,

bir de bir uzun atkı hızlıca bitirmek istiyorum,  çünkü yeni projeler bekliyor beni.

Kitap olarak da bir dönem romanı okuyorum

Biraz hüzünlü tabii, kendim de zir bir dönemden geçtiğim için aslında daha keyifli bir kitap okuyabilirdim .

Şimdilik günlerim böyle geçiyor. Hayata tutunmaya azami çaba göstererek...