Yazma Sevincim

Yazma sevincim, okuma sevincimin başlamasından birkaç yıl sonraya rastlar.
Yazmanın bende okumakla aynı hazzı uyandırdığını keşfetmem de bu zamanlara denk gelir.

Sanırım ilk okul dördüncü sınıftaydım, üzerinde minik pembe çiçek resimleri olan bir kapağı vardı defterimin.
Sayfaları çizgisizdi. Çizgisiz olmasını özellikle istemiştim. Nedenini hâla bilmem.

“Sevgili Günlük” diye başlayan bir biri ardına yüzlerce sayfada, her gün yaşadıklarımı anlatırdım, sanki “ Sevgili Günlük” adında bir mektup arkadaşım varmış da düzenli ona mektuplar yazıyormuşum gibi.

Yıllar sonra, hiç beklemediğim bir anda üzerinde pembe çiçekler olan günlüğümü bulup okuduğumda, kendimi zaman makinesiyle geçmişe yolculuk yapıyormuş gibi hissetmiş ve aslında o dönemde yazdıklarımın kendime mektuplar olduğunu fark etmiştim.

Çocukken, hepimize sorulan o klasik soru bana da ; - “ Büyüyünce ne olacaksın bakiiim? ” şeklinde sorulduğunda, hiç tereddütsüz, -“ Yazar olucam ” dediğimi hatırlıyorum.

“ Neden yazıyorum?” sorusundan ziyade, “ Neden yazar ol-a-madım?” sorusu kurcaladı aklımı.

Yazmak ve edebiyat böyle büyük bir tutkuyken neden yazar olamadım da işletme, muhasebe gibi çok farklı meslek alanlarına kaydırdım acaba kendimi?

Eğitim sistemindeki yanlışlardan mı?
Binbir mücadeleyle kazandığım üniversite sınavına tekrar hazırlanamama korkusundan mı?
Geleceğin belirsizliği mi?
Yazma sevincimi ilk gençlik yıllarımda bunlar mı törpüledi acaba?

Neyse, sisteme sitem etmeyeyim o ayrı bir yazı konusu çünkü, devam edeyim yazma sevincime.

Bundan altı yıl önce anne olduğumda, o minik kara gözlü şeyi kucağıma aldığımda, yaşadıklarımı, hissettiklerimi ve oğlumun büyüme hallerini belgelemeliyim diye düşünerek, bu sefer yeşil kapak üzerinde kurutulmuş çiçekler olan defterime oğlumu anlatmaya başladım.


Onun ilk doğum gününde, oğlum için yazdığım doğum hikayesini bir başka anne- çocuk platformuna diğer annelerle paylaşmak için gönderdiğimde, yazımın hemen yayına konduğunu görmek gururlandırdı beni. Sonrasında sitenin yazarları arasına dahil oldum (http://www.bebekkokusu.com/ ) ve yazma maceram orada da devam etti.

Bu arada amatörce yazdığım kitap tanıtımlarını, acemi cesareti ile gönderdiğim (http://www.edebiyatodasi.com/) adlı edebiyat sitesi, yazdıklarımı sürekli yayınlama önerisi getirdiğinde, hatta beni yazarları arasına dahil ettiğinde yüreğimi dolduran sevinci kimseyle paylaşmadan bir kendim bildim.

Şimdi geçmişe dönüp bakıyorum da yıllar geçmiş, “ yazma sevincim “ ve anlatacaklarım” hiç bitmemiş.


Bitecek gibi de görünmüyor, sanırım önemli olan da bu, daha ne isterim?

NOT: Peki Sevgili Turkuaz Deniz, Funda ve Aydan Atlayan kedi ve Efsa sizin yazma nedeniniz ne?